Bardzo długo zbierałam się do opisania tej niesamowitej niespodzianki jaką przygotował dla mnie mój Daniel i cieszę się, że moja nieustępliwa siostra nie odpuściła i zachęciła mnie do tego. Dzięki niej miałam okazję powrócić do tej chwili z ogromną przyjemnością. :)

Była sobota, jak zwykle pracująca. Po dwunastogodzinnej zmianie myślałam jedynie o gorącej kąpieli. Zbliżając się do domu, zauważyłam przytłumione światło w oknach. Pomyślałam: „Świece?” – szykuje się pyszna kolacja. Może ten dzień zakończy się miło. W drzwiach wita mnie Daniel. Bardzo elegancki, w białej koszuli z muszką. Chciałam się szybko przebrać z firmowego pasiastego dresscode’u, żeby wyglądać choć odrobinę tak dobrze jak on. Daniel mi to udaremnił, biorąc mnie za rękę i bez słowa prowadząc do pokoju. I tu oniemiałam. W całym pokoju było mnóstwo świec, na ścianie rzutnik wyświetlał nasze wspólne zdjęcia, a przy ścianie stało około 20 – 30 naszych znajomych elegancko ubranych. Daniel doprowadził mnie do naszykowanego krzesła, usiadłam.

I zaczęło się. Znajomi śpiewali z podziałem na głosy podkład do solowo śpiewanego utworu przez Daniela pt.: „Dopóki jesteś”. Zaparło mi dech w piersiach. Nie mogłam zachować powagi. Od uśmiechu aż skurcz przy żuchwie mnie złapał, gdy słuchałam jak mój ukochany śpiewa dla mnie, tylko dla mnie. Utwór był piękny, w cudownej aranżacji, śpiewany głosem bardzo przejętym, załamującym się, ze szklistymi od łez oczami. Widok ten rozłożył mnie na łopatki, kompletnie się nie spodziewałam. Utwór dobiegł końca. Daniel uklęknął przede mną ze ślicznym pierścionkiem. Byłam pod tak wielkim wrażeniem, że nawet nie pamiętam czy poprosił mnie o rękę, a może zapytał się czy zostanę jego żoną? Jedyne co była w stanie zrobić to po usłyszeniu słów jak bardzo mnie kocha i wsunięciu mi pierścionka na palec, to rzucić mu się na szyje i całować najmocniej jak się da. Wtedy w tle rozbrzmiały oklaski i okrzyki radości, a ja czułam się tak, jakby świat się zatrzymał, trwając w uścisku. To była wyjątkowa chwila. Dopiero na koniec koleżanki przypomniały mu o wielkim bukiecie czerwonych róż, który czekał obok.

Nigdy nie wyobrażałam sobie tej chwili, nie obmyślałam żadnych scenariuszy – i dobrze, bo niespodzianka Daniela i tak przerosłaby najśmielsze oczekiwania. Pod jeszcze większym wrażeniem byłam, gdy na wierzch zaczęły wyłaniać się sprawy techniczne. Rozpisanie utworu na głosy przez Daniela, liczne próby wszystkich zaangażowanych, ćwiczenie solówki, przygotowanie zdjęć. Wkładając tak dużo energii i czasu w przygotowania zrobił mi największy prezent. Do tej pory pozostaje dla mnie zagadką, jak to jest możliwe, że miesięczne próby  się nie wydały i nikt ze znajomych się nie wygadał.

I ten facet mówi, że podobno nie lubi komedii romantycznych… :)