Dzisiaj mija miesiąc, od kiedy Mocem ujrzało świat internetu. A raczej, od kiedy internet (my, Wy, oni, wszyscy!) widzi Mocem. Najwyższy zatem czas, żeby się wytłumaczyć. Bo tak w ogóle, to po co założyłam drugiego bloga? Po co jakiegokolwiek zakładałam? I dlaczego piszę o małżeństwie?

Pytam więc siebie i Wam odpowiadam na pytanie: dlaczego i po co powstało Mocem?

Pobraliśmy się na czwartym roku studiów, chwilę po obronie mojego licencjatu i Piotrka inżynierki i dostaniu się na studia magisterskie. Nie mieliśmy zbyt wielu znajomych w naszym wieku, którzy myśleliby o ślubie. Garstka ludzi cieszyła się szczerze naszym szczęściem, więcej jednak było zdziwionych, że „tak szybko pakujemy się w rodzinę”. Niektórzy podejrzewali „wpadkę”, bo nie mieściło im się w głowie wesele z własnej woli. A mnie ta rodzina cieszy. A jeszcze bardziej to, że zdecydowaliśmy się na małżeństwo tak wcześnie (chociaż dla nas to wcale wcześnie nie było!). I irytuje mnie strasznie podejście wielu młodych ludzi do ślubu, jako do „końca wolności”. Boli mnie, kiedy dorośli małżonkowie mówią o tym, jakie to małżeństwo jest złe i trudne, zapominając o radościach i miłości. Drażni mnie, że ludzie nie potrafią ze sobą rozmawiać i nie próbują się rozumieć. Wkurza mnie, jak starsi ode mnie myślą, że jestem dzieciakiem, który ma w głowie idealistyczne wizje romantycznej miłości, która nie ma nic wspólnego z prawdą. Guzik prawda! Znam piękne, szczęśliwe małżeństwa z różnym stażem. Wiem, że ślub to nie jakieś „czary-mary”, które jak za poruszeniem czarodziejskiej różdżki zrobią z nas idealną żonę i wspaniałego męża. Wiem, że nad małżeństwem trzeba pracować. Wiem, że nie zawsze jest łatwo, ale razem jest fajnie. Po prostu. A o tym nikt nie mówi. Wielu narzeka, a mało kto mówi o tym, że małżeństwo jest dobre. I ja chcę o tym mówić. O tym, jak było fajnie, jak jest teraz i jak będzie za jakiś czas, dokąd mi zapału starczy do pisania. 

 

Kiedy byłam nastolatką pisałam wiersze (ba! kto nie pisał?), zaczęłam nawet pisać książkę. I to chyba nie jedną, chociaż dość szybko skończyłam. Napisałam też kilka tekstów dla Piotrka, np. bajkę o naszym zakochaniu. Moje rysunki często przedstawiały więcej niż podobno powinny, nie raz słyszałam „nie twórz opowiadań!” i to od różnych wykładowców. To zawsze była jakaś historia, ilustracja zdarzeń niebyłych. Kiedyś nawet myślałam o tym, żeby moja przyszłość i praca w jakimś stopniu wiązały się z pisaniem. Jakie to proste w czasach internetu, blogów i mediów społecznościowych! :)

Tamten blog miał być początkowo moim portfolio. Zamysł ten nie był do końca trafiony, bo portfolio zwięzłe i konkretne i tak jest potrzebne. Nie chcę jednak „zaśmiecać” tamtego bloga moimi przemyśleniami i dygresjami o życiu małżeńskim. Niech pozostanie zbiorem moich projektów i pomysłów. Tym bardziej, że odbiorcy obu blogów nie są Ci sami. Taki mój brat na przykład. Powiedział, że nie będzie lubić postów Olborska Design na fejsie, bo tam o małżeństwie wypisuję i on nie będzie tego lubił. No i miał rację (częściowo) i pokazał mi, że nie ze wszystkim do wszystkich. Koszulki i bluzy o małżeńskiej tematyce uważam za dobry pomysł, ale nie ma co ich wciskać singlom albo przeciwnikom formalnych związków. Dlatego też przerzuciłam je wszystkie do sklepu Mocem.

 

Z pomysłów rzecz jasna. Już nie będę sama siebie blokować, że „coś się nie nadaję jako tekst na Olborska Design„. A jak popiszę na Mocem to i chęci do ruszenia tamtego bloga być może wrócą.

 

No to już wiecie. Mocem jest w pewnym sensie częścią Olborska Design, a raczej z tego wynika. Początkowo chciałam rozdzielić projekty nadruków na odzież na te rodzinno – małżeńskie i całą resztę, a z czasem przyszedł pomysł na coś więcej – na bloga, który będzie niósł ze sobą treść. Koszulki i bluzy Mocem mają być dodatkiem do bloga, jakimś uzupełnieniem i „atrakcją”, a nie jedyną wartością, którą na dodatek chciałabym sprzedać i wciskać wszystkim. Będę informować o promocjach, czasem pisać o tym, skąd wziął się pomysł na daną koszulkę i już.

 

W ramach mojego tłumaczenia wypadałoby odpowiedzieć na jeszcze jedno pytanie.